 previous article in this issue | next article in this issue  |
|
Document Details : Title: Alleen theologie kan de cultuur redden Subtitle: Het einde van het moderne en postmoderne dualisme tussen natuur en cultuur Author(s): GREY, Carmody Journal: Tijdschrift voor Theologie Volume: 55 Issue: 4 Date: 2015 Pages: 325-337 DOI: 10.2143/TVT.55.4.3197446 Abstract : De relatie tussen theologie en cultuur kan goed worden besproken aan de hand van het begrip ‘natuur’ waarmee cultuur altijd een paar heeft gevormd in het westerse denken. ‘Natuur’ en ‘cultuur’ zijn door en door theologische begrippen omdat ze verwijzen naar het verschil tussen het gemaakte en het gegevene. In dit essay zal ik betogen dat de verlossing van de cultuur uit de lege subjectiviteit verband houdt met de verlossing van de natuur uit haar sprakeloze objectiviteit, en dat de theologie die verlossing bewerkstelligt door beide begrippen opnieuw een intrinsieke gerichtheid op transcendentie te verlenen. This essay examines the nature-culture dualism sponsored by modernity, and argues that the postmodern shift towards the relative and constructed has not overcome this dualism, but simply shifted its emphasis. Both modernity and postmodernity buy into the same problematic premises which oppose the made and the given. Both perpetrate a reduction, but in different directions. Against this persistent underlying dualism, even in forms of thought that claim to have overcome it, the essay argues that the salvation of culture from empty subjectivity, and the salvation of nature from mute objectivity, is undertaken by theology through restoring to both an intrinsic orientation to transcendence. I discuss the nouvelle théologie’s attempt to do this for ‘nature’, via the philosophy of action of Maurice Blondel, and consider John Milbank’s claim that it failed to accomplish the same in relation to culture. Using Milbank, I examine how theology saves culture by challenging the opposition of ‘fact’ to ‘fiction’, without denying the purchase of human action on the real and the true, which is necessary to avoid the slide into a nihilistic proliferation of conflictual narratives. By seeing that neither nature nor culture are circumscribable as finite, and both are participations in the divine making, the full dignity of both is restored, and a false objectivism and subjectivism are equally avoided. In this way the opposition between them is overcome. I end by briefly considering how the integrity of ‘nature’ can be maintained on the ‘high’ view of culture I have defended. |
|
