 previous article in this issue | next article in this issue  |
Preview first page |
Document Details : Title: Verhalen halen Subtitle: Een zoveelste aanzet tot een hermeneutiek van de christelijke identiteit Author(s): MEGANCK, Erik Journal: Tijdschrift voor Theologie Volume: 55 Issue: 1 Date: 2015 Pages: 59-77 DOI: 10.2143/TVT.55.1.3197427 Abstract : Ooit was er een tijd waarin iemand door een arbeidscontract van een school of een zorginstelling te ondertekenen zich meteen ook inschreef in een ideologische zuil. De meesten bekenden zich niet tot de christelijke zuil omdat ze devote gelovigen waren, maar gedroegen zich en dachten als gelovigen omdat ze tot die christelijke zuil behoorden. Dat is de hoog-moderne vorm van wat het ‘cultuurchristendom’ heet, of met een nog problematischer term ‘christenheid’. Het geloof wordt dan afgeleid uit andere dan strikt geloofs-gebonden categorieën, zoals sociologische, politieke, territoriale, et cetera. De moderniteit schafte de christenheid niet af, maar kapselde ze in binnen een zuil. Het postmodernisme schafte daarna de zuil weer af, en hiermee ging dat ene en eenheid stichtende christelijke verhaal ter ziele. The so-called crisis of Christianity is, at least from a philosophical view, a hermeneutical matter. The ‘old’ format of narrative has worn off. The narrative or story that reveals and evokes Christian identity is no longer ‘the one full story’, but is unavoidably marked by delay and abyss. Both, however, should be read in the register of promise, not of limitation of meaning and/or sense. The story is not already completed, from the very beginning and for always – its accomplishment is persistently delayed, to allow for meaning as an event, as opening. It cannot be deduced from any original truths, divine intentions or super historical blueprints (as a firm ground). The narrative, moreover, is also marked by endless ending, endless finitude. It is ‘opening’, though not opening onto another world where the full truth of the Christian story is kept. Finally, the story is marked by inclusion – the story is a testimony, not a theoretical description – and materiality – its meaning is not at our disposal. It is adverbial rather than adjective – it doesn’t discover divine properties amidst the secular ones – and centrifugal – they do not just point at one central figure, but at what is ‘other’. Again, this is a philosophical, or at least philosophically motivated exploration. It leans heavily on French contemporary thought (Derrida, Nancy et cetera) and indeed implies a fundamental and radical revision of the relation between thought and faith, science and belief, philosophy and theology in terms of friendship rather than domination. |
|
